Δημοσιογράφου
Τα παιδιά μου τσακώνονται! Τι πιο συνηθισμένο; Το ασυνήθιστο είναι ότι για βρισιές χρησιμοποιούν λέξεις όπως νουκλεοτίδιο, κωδικόνιο, μεθειονίνη, ιστιδίνη, φαγοκύττωση, εφυμενίδα, φωσφορυλίωση, ακετυλοσυνένζιμο και άλλα παρόμοια…
Κι εγώ η φτωχή και ταπεινή μητέρα δεν μπορώ να εννοήσω το μέγεθος της ύβρεως που ο καθένας εκτοξεύει στον άλλο, αλλά παρηγοριέμαι διότι τις «βρισιές» αυτές τις ξεχνάνε μόλις παραδώσουν το γραπτό τους στο διαγώνισμα της βιολογίας. Ωστόσο έχω ένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να τα πείσω να μην κάνουν ηλιοθεραπεία το καταμεσήμερο, να μην δέχονται τα σφηνάκια που κερνάνε οι διάφοροι ιδιοκτήτες μπαρ, ή να τους εξηγήσω τι παθαίνω όταν λέω ότι «μου πρήξανε το συκώτι». Ελπίζω ωστόσο και περιμένω ότι ανεβαίνοντας τις βαθμίδες της παιδείας θα μάθουν όλα αυτά τα χρήσιμα για την καθημερινή τους πρακτική και τη ζωή τους γενικά. Ματαίως!!!
Τέσσερα παιδιά στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης και μάλιστα σε διακεκριμένα, δημόσια σχολεία δεν μου είπαν ποτέ ότι διδάχτηκαν πώς επενεργεί το τσιγάρο στους πνεύμονες, ποιες είναι οι συνέπειες της αλκοόλης, τις σημαίνει ουσιοεξάρτηση, πώς θα προστατευτούν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ποια είναι η αξία του νερού στις μέρες μας… Ξέρω ότι κάποιες μικροαναφορές γίνονται στο μάθημα της βιολογίας και κάποιοι καθηγητές μάχονται ηρωικά να τους οργανώσουν εκτός μαθήματος δραστηριότητες, όσο δεν τους κόβουν τα φτερά κάτι αξιολύπητοι διευθυντές, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι το όλο σύστημα θεωρεί μάλλον ότι δεν χρειάζεται να εκπαιδευτούν οι νεώτερες γενιές σ’ αυτά τα θέματα.Τα παιδιά μου επίσης συμμετέχουν σε προγράμματα διεθνών ανταλλαγών. Κάθε φορά λοιπόν που επισκέπτονται ξένες χώρες, φιλοξενούμε, ή αλληλογραφούν με παιδιά του εξωτερικού, γίνονται θηρία γιατί διαπιστώνουν ότι οι φίλοι τους αυτά μιλάνε άπταιστα ξένες γλώσσες, χωρίς να έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, πηγαίνουν με χαρά στο σχολείο και δεν έχουν κανένα άγχος για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.
Κι αναρωτιέμαι τι έχουν κάνει τα ελληνόπουλα για να τιμωρούνται έτσι; Φέτος η αγανάκτησή μας ξεχείλισε οικογενειακώς. Το Καλλιτεχνικό γυμνάσιο στο οποίο πηγαίνει η μία μου κόρη «δεν προβλέπει οργανικές θέσεις», με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν καθηγητές όχι για να κάνουν μάθημα, αλλά ούτε για δείγμα. Τα λεωφορεία που μεταφέρουν μαθητές σ’ αυτό το σχολείο τα οδηγούν άνθρωποι που μυρίζουν αλκοόλ (σύμφωνα με τις περιγραφές των παιδιών) κάνουν επίδειξη μαγκιάς, με το να τρέχουν και να φρενάρουν απότομα, ή κατεβάζουν στην Αγία Παρασκευή παιδιά που πρέπει να πάνε στου Παπάγου και, στο Μαρούσι, παιδιά που πρέπει να πάνε στα Μελίσσια.
Σε έναν τέτοιο μάλιστα, που είχε ένα δρομολόγιο την προηγούμενη χρονιά, παρά τις πολλές, γραπτές, ατομικές και συλλογικές καταγγελίες γονέων, έδωσαν φέτος τέσσερα δρομολόγια.
Όσο σκέφτομαι επίσης ότι θα γίνουν κρίσεις διευθυντών -σα να λέμε κάτι σαν πνευματικοί ηγέτες- και θα καταλάβουν αυτές τις θέσεις κομπλεξικά ανθρωπάρια που δεν θα ξέρουν από διαπαιδαγώγηση, που δεν έχουν διοικητικές ικανότητες, που θα κόβουν τα πόδια σε όποιον εκπαιδευτικό έχει φλόγα για το λειτούργημα και αγάπη για τα παιδιά, αλλά έχουν «μέσο», μου ‘ρχεται να ζητήσω μετάθεση για άλλον πλανήτη. Πέστε μου είμαι τόσο παράφρων;
