Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Ζεϊμπέκικο - "Κοκκινιά 1955"

3 σχόλια:

LAEGE είπε...

Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της Παλιάς Κοκκινιάς είναι η μουσική της παράδοση και ειδικότερα το ρεμπέτικο και η διατήρηση βυζαντινών και δημοτικών μοτίβων στη λαϊκή μουσική.
Μετά τον ερχομό Μικρασιατών και Κωνσταντινουπολιτών δημιουργήθηκαν μερικά από τα πιο γνωστά στέκια της περιοχής ήδη από τα τέλη του 1920.
Μανιατάκης (Θηβών & Αργυροκάστρου), Καρβουνιάρης (η υπόγα Αργυροκάστρου και Μεταμορφώσεως), Συμεών (Στάση Ελληνίς - Θηβών 81), Βαγγέλης (στο παλιό τέρμα της Π. Κοκκινιάς στην Ι. Δραγούμη έναντι του Αγ. Φανουρίου) συγκέντρωναν την ελίτ του ρεμπέτικου.
Κι ας μην ξεχνούμε ότι ο Μάρκος Βαμβακάρης, η κορυφαία μορφή του ρεμπέτικου έζησε και κατοικούσε στην Παλιά Κοκκινιά (Αγρινίου, Άρτης, Κορυτσάς).
Στη δεκαετία του '50 έρχονταν στην Παλιά Κοκκινιά χάρη στο Μάρκο ο Μίκης, ο Μπιθικώτσης αλλά και ο "βλάχος" (ο Τσιτσάνης), την τεχνική του οποίου πρωτοάκουσε κι ενέκρινε ο Μάρκος.
Αυτά για την αδικημένη και την πολυαγαπημένη Παλιά Κοκκινιά.

Dimitris Andrikopoulos είπε...

Μπράβο φίλε Χάρη.
Κατά την άποψή μου, η καλή ελληνική μουσική είναι κάτι το θεϊκό.
Εχω ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες και κατέληξα στο ότι το ζεϊμπέκικο είναι ίσως το καλύτερο είδος μουσικής, ρυθμός ή χορός -όπως θες πες το- στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δυστυχώς, λίγα πράγματα έχουν μείνει στον τόπο μας που να μας θυμίζουν την λαμπρότητα του άξιου παρελθόντος μας. Ενα από αυτά είναι η μουσική, το τραγούδι και ο χορός μας...

paul daflos είπε...

Μπράβο φίλε Χάρη.