Οι παρακμασμένοι, εύκολα χρεωκοπούν

Άρθρο του X.K. Λαζαρόπουλου

Πώς να στοιχηθούν οι λέξεις όταν η δυσφορία που επιβάλλουν πολιτικοί δέσποτες και κηδεμόνες δεν επιτρέπει κανενός είδους κήρυγμα; Πώς να ονειρευτούμε καλύτερες ημέρες όταν βλέπουμε ολόκληρη την κοινωνία μας βουτηγμένη στην παρακμή μέχρι το μεδούλι; Έτσι ζούμε εδώ και δεκαετίες.

Τα πρόσωπα γίνονται προσωπεία. Η εξυπηρέτηση μετεξελίσσεται σε διαφθορά. Το καθήκον παραφράζεται σε αυθαιρεσία. Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα κεκτημένα των πιο ευάλωτων παίρνουν το σχήμα μπουκαλιού με βενζίνη στα χέρια θερμοκέφαλων, όχι απαραίτητα φτωχών ή νεόπτωχων. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν ζημιές και απώλειες. Πότε είναι υλικές, φθαρτές και αναλώσιμες. Πριν από λίγο καιρό όμως ζήσαμε τη φρίκη της απώλειας τριών αθώων ανθρώπων στο όνομα της δολοφονικής βουλιμίας ενός συστήματος που επιβάλλει μεταρρυθμίσεις και δεν παράγει πολιτική.

Κάποιοι έσπευσαν να θυμηθούν στην Αργεντινή του 2001. Δεν σκέφθηκαν όμως πως τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία είναι οι μόνες χώρες της Ευρώπης που μοιάζουν τόσο πολύ σε κάποια λατινοαμερικανικά κράτη σε αποσύνθεση. Όποτε θέλησαν οι εξωγενείς πάτρωνες (Άγγλοι, Αμερικανοί, Γερμανοί και διάφοροι άλλοι) επέβαλαν γραμμές και κανόνες. Είναι οι ίδιοι που θέλουν να βρισκόμαστε σε «εμπόλεμη κατάσταση» με τους γείτονες, ενώ τονώνουν το κατεστημένο της γείτονος να βρίσκεται σε πολεμική εγρήγορση στο όνομα μιας μεγάλης ονείρωξης για την «οθωμανική κληρονομιά» στο Αιγαίο.

Κι εντάξει η Τουρκία έμαθε μετά την τελευταία χούντα του 1980. Στην από εδώ πλευρά βρέθηκαν κάτι ρομαντικά στρατιωτάκια που πίστεψαν το 1967 ότι θα γίνουν σωτήρες. Έβαλαν στο γύψο τα μυαλά πολιτών και πολιτικών επί επτά έτη, οι ασθενείς ωστόσο έμειναν από τότε με «ανήκεστον βλάβην».

Αυτοί που άκουγαν εμβατήρια με την τσίμπλα στο μάτι και ηδονίζονταν με το νυκτερινό σιωπητήριο, μέσα σε μια νύχτα πήραν κασέτες του Θεοδωράκη για να μεθύσουν τον ήλιο. Βαφτίστηκαν «γενιά του Πολυτεχνείου» χωρίς να ξεκαθαρίζουν αν ήταν μέσα ή απ’ έξω με μαύρα γυαλιά. Με αυτήν την υποκρισία κι αυτά το ψέματα γαλουχήθηκε η γενιά μας ακόμα κι από τους υποτιθέμενους πολιτικούς νέας κοπής.

Έχει δίκιο ο Βρετανός ιστορικός Τόνυ Τζουντ όταν λέει πως είναι περισσότερο ηθική παρά οικονομική η κρίση στην Ελλάδα. Πώς να μην είναι όταν η ντόπια δημοσιογραφική πιάτσα έχει αναγάγει ένα χοντρό - σεξιστή – είρωνα – χαβαλέ σε ιθαγενή Λάρυ Κινγκ; Πώς γίνεται να χρεωκοπεί η χώρα και να σέρνεται στο περιθώριο της Ευρώπης ενώ τα ΜΜΕ αυτοϊκανοποιούνται με ερωτικά βίντεο; Πώς να μη σιχαθεί κάνεις, όπως σωστά σχολιάζει ο Π. Τριτάρης στο “C&T” τους Αριστερούς που έχουν γίνει ρήτορες του οικονομικού νέο-φασισμού;

Έχει δίκιο ο κ. Τζουντ όταν λέει: «Οι Έλληνες να διαβάσουν τους κλασικούς συγγραφείς για να καταλάβουν καλύτερα ότι η διαφθορά (οικονομική, θεσμική και ηθική) είναι η αρχή του τέλους για τις ελεύθερες κοινωνίες».
Διότι ως γνωστόν, οι παρακμασμένοι χρεωκοπούν ακόμα πιο εύκολα.

Δείτε ακόμα:______________________________________________________________

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_11.html
«Ο νέος εμφύλιος» - Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4573641
«Να γίνετε κοσμοπολίτες» - Συνέντευξη του Βρεταννού ιστορικού κ. Τόνυ Τζουντ στα «Νέα» (08 Μαΐου 2010)

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_12.html
«Τι μας φταίει τελικά» - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου