«Μακεδονία του Βαρδάρη» στο σπασμένο τους, το τζάμι

Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Και μια ωραία πρωΐα θα ξανακούσουμε να παίζει η «Ιτιά» στις συχνότητες της κρατικής ραδιοφωνίας. Οι Βαράγγοι της εξουσίας θα θριαμβολογούν διότι συνέβη το μη χείρον στο Σκοπιανό. Αντί η παρολίγον επαρχία Μοναστηρίου, Οχρίδος και Σκοπίων να καπηλευθεί το βάρος και την ιστορία του ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας, υπαναχώρησε στη διπλωματική πολιτική του ζεϊμπέκικου.

Μετά τον οικονομικό βιασμό της Ελλάδας από ακατονόμαστους κερδοσκόπους και από ντόπια λαμόγια όλων των παρατάξεων, η πιθανή ονομασία του κράτους – αρκτικόλεξου, της π.Γ.Δ.Μ., σε «Μακεδονία του Βαρδάρη» ή αλλοιώς «Βαρντάσκα» θα αποτελέσει «εθνική επιτυχία». Ύστερα από αλλεπάλληλους οργασμούς φαινομενικού πατριωτισμού και υπερηφάνειας θα βγουν όλοι οι πρωταγωνιστές του θιάσου των παραθύρων και των μεγάλων καναλιών να μας φουσκώσουν τα μυαλά. Θα ξεχάσουμε την κρίση, την έλλειψη ρευστού στην αγορά και ανατριχιασμένη θα βγάλουμε σημαίες στα μπαλκόνια, θα κατεβούμε στην Ομόνοια, θα αναστήσουμε τον «ελληνάρα» Ταμτάκο που κρύβουμε μέσα μας.

Πίσω απ’ αυτά τα πολιτικά ράκη κρύβεται η γύμνια της Ελλάδας σε πολιτικούς και σε μηχανισμούς άσκησης σοβαρής εθνικής – πατριωτικής στρατηγικής. Ακόμα και η επίκληση του Βαρδάρη ενδέχεται να υποκρύπτει ειρωνεία για τη διαπραγματευτική δεινότητα της χώρας μας από τη στιγμή που προέκυψε το Σκοπιανό. Όπου φυσάει ο άνεμος βρισκόταν επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, στην ίδια κατεύθυνση εξακολουθεί να κινείται και σήμερα. Ίσως είναι ό,τι πιο συνεπές μπορεί να διαπιστώσει κανείς ως παρατηρητής των ελληνικών πολιτικών εξελίξεων.

Η εμβέλεια της σοβαρότητας που μπορούν να επιδείξουν οι εκάστοτε πολιτικοί άρχοντες έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Ύμια, Οτσαλάν, Κυπριακό, ελληνοτουρκικά, Βαλκανικά, Μέση Ανατολή, ενεργειακοί αγωγοί αποτελούν τα πιο απλά παραδείγματα. Κι όχι μόνο αυτό, υπήρξαν πρόσωπα όπως ο κ. Κώστας Σημίτης που επαίρονταν για τη διπλωματική αποτελεσματικότητα που νόμιζαν πως είχε η «πτωχή πλην τίμια» (λέμε τώρα) κυβέρνησή τους. Η πολιτική και εθνική τύφλωσή τους είναι προφανής.

Θεσμοί όπως το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) υπολειτουργούν. Τα μέλη του συμβουλίου θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με σερβιτόρους που γράφουν στα τεφτέρια παραγγελιές για να συντηρούνται οι πολυεθνικές πολεμικές βιομηχανίες, οι παρακρατικοί μηχανισμοί για να υπάρχει το μαύρο πολιτικό μπαχτσίσι και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των ντόπιων αντιπροσώπων. Σε άλλα κράτη, με σοβαρότητα και συνέπεια ως προς την πολιτική στόχευσή τους υπάρχουν ανάλογα συμβούλια τα οποία χαράσσουν στρατηγική σε βάθος δεκαετιών.

Η Τουρκία αποτελεί ένα σοβαρό, αναμφιοσβήτητο και αξιοσέβαστο παράδειγμα είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η πολιτική του Αχμέτ Νταβούτογλου από τον Μάιο του 2009 έως σήμερα δεν αποτελεί επανάσταση στην πάγια πολιτική στόχευση της Άγκυρας. Κάθε άλλο!

Ο κ. Νταβούτογλου εφαρμόζει πιστά αντικειμενικούς σκοπούς που εμφανίσθηκαν σε εκδόσεις της «Λευκής Βίβλου» ήδη από το 1997. Ήταν την ίδια εποχή όταν επί κυβέρνησης Σημίτη βαυκαλιστήκαμε πως μπορούμε να γίνουμε η «δύναμη ειρήνης, ασφάλειας, σταθερότητας» στην περιοχή.

Επειδή όμως είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων -τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και ο λαός- ασχοληθήκαμε με όσα θέματα διατύπωναν εσωτερικώς και εξωτερικώς συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές μειοψηφίες χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη εθνική στρατηγική και κάποιο ιδανικό που θα ενώνει τους πολίτες αυτής της χώρας (και συμπεριλαμβάνονται όλοι, το ξεκαθαρίζω) σε έναν κοινό αντικειμενικό σκοπό.

Την εποχή που παρουσιάστηκε η θεωρία της «οθωμανικής κληρονομίας» στο Αιγαίο, τη Μαύρη Θάλασσα και το υπογάστριο της Αλεξανδρέττας, όταν οι Αλβανοί ανήγαγαν σε εθνική ιδέα τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για τη δημιουργία αμερικανικού προτεκτοράτου στο Κοσσυφοπέδιο, στην Ελλάδα ευχαριστούσαμε τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπιλ Κλίντον και παίζαμε κρυφτούλι με «εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις» και Ναξάκηδες. Την ίδια στιγμή, επιλέγονταν ηγεσίες για τις Ένοπλες Δυνάμεις με κριτήριο τα κουπόνια που έκοβαν στα Σώματα Στρατού και για το Διπλωματικό Σώμα με τα στατιστικά των ευχαριστιών και των υποκλίσεων προς την πολιτική ηγεσία.

Δεν είναι τυχαίο πως φθάσαμε στα πρόθυρα της καταστροφής, σε μια χώρα που αποτελεί τον περίγελο της ευρωζώνης, χωρίς παραγωγή, φερεγγυότητα και κυρίως αντικειμενικούς σκοπούς και στοχεύσεις επειδή σκεφτόμαστε μόνο την «περδικούλα» μας. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η αξιοσέβαστη γείτονα Τουρκία έχει αναθεωρήσει τους άξονες της πολιτικής που θα ακολουθήσει ως το 2020.

Η πολιτική παράγει στόχους και αντικειμενικούς σκοπούς εθνικής υφής στους οποίους πρέπει να προσαρμόζεται και να κοπιάζει το σύνολο της κοινωνίας. Ας δούμε τι γίνεται στις Η.Π.Α. Κανείς δεν μπορεί να θίξει τους θεσμούς, το σύστημα παραγωγής πολιτικού έργου και τους λειτουργούς. Προέχει η ενότητα και η ισχύς της χώρας και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Ανάλογα παραδείγματα μπορεί να πάρει κανείς από άλλες σοβαρές χώρες όπως είναι η Τουρκία (βλ. σχετ. στρατηγική σε κουρδικό, μειονότητες, βακούφια), η Ρωσία (βλ. σχετ. πολιτική για Τσετσενία, πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ζώνες ζωτικών συμφερόντων στα δυτικά σύνορα), το Ιράν (βλ. σχετ. πλαίσιο αντικειμενικών σκοπών στις σχέσεις με Ιράκ, Η.Π.Α., Ρωσία και Κίνα).

 

Εμείς ένα Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για την Ελλάδα και την Κύπρο κληθήκαμε να τηρήσουμε κι από τότε βρέθηκαν υπουργοί σαν τον χαβαλέ Μεϊμαράκη ή τον ανεκδιήγητο Βενιζέλο που δεν προσφέρουν το παραμικρό έργο.

Το μόνο που κάνουν είναι να κλείνουν στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε πάρκα για πρεζάκηδες ή σε τσαντηρομαχαλάδες.

Κάνουν ναύτες του γιους των πλούσιων (βλ. Κασιδόκωστας) και υπηρετούν στα σύνορα των εξωτικών νησιών με «όλες τις τσούλες της γης», όπως τραγουδά η Βίσση. Υποκλίνονται με τεμενάδες σε φραγκάτους που νομίζουν ότι το θωρηκτό «Αβέρωφ» είναι μια γκρι θαλαμηγός για πάρτυ όπου δοξάζεται η αρμένικη βίζιτα. Καταργούν βάσεις του Ναυτικού στο Βοτανικό για να εγκατασταθεί (με εθνικούς πόρους εν μέσω οικονομικής κρίσης) το ισλαμικό τζαμί εκεί που θα γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ο νέος σταθμός των υπεραστικών λεωφορείων και τα νέα εμπορικά κέντρα της πρωτεύουσας.

Με όλα αυτά, αυτός ο πανεπιστημιακός γύρος χωρίς πίτα που έχει τον τίτλο του υπουργού Εθνικής Αμύνης σε άλλες εποχές θα καθάριζε τους καμπινέδες στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ή θα στηνόταν για φατούρο στους όρχους του Γουδιού, ύστερα από τέτοιες απρέπειες. Δεν μιλώ για άλλες, δραστικότερες, λύσεις διότι ο συγκεκριμένος θα απαλλασσόταν λόγω λίπους.

Δυστυχώς όμως είμαστε τόσο ανώριμοι και τόσο άξιοι να ανεχόμαστε μια ηγεσία που εκποιεί κάθε έννοια εθνικού πλούτου και κάθε κεκτημένο δικαίωμά μας, ώστε θα θεωρήσουμε επιτυχία τη βάπτιση της πΓΔΜ σε «Μακεδονία του Βαρδάρη». Άντε να μην πιστέψεις μετά ότι ο Βασίλειος Β΄ Μακεδών, γνωστός και ως Βουλγαροκτόνος, δεν θα είναι ο επόμενος εθνικός ήρωας του κράτους - αρκτικόλεξου…

_________________________________________________________________________________

Δείτε σχετικά:____________________________________________________________


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/06/to.html

"Το ΔΝΤ και η Α-πολίτευση" - Άρθρο του κ. Παν. Τριτάρη
 
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/03/blog-post_17.html
 
"Αν έχουν κότσια, ας τολμήσουν" - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Η απανθρωπιά του «ανταγωνισμού»

Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Ένα παλιό καλό ρητό λέει ότι ο ανταγωνισμός εγγυάται καλύτερα προϊόντα, αλλά και χειρότερους ανθρώπους. Φυσικά και ανταποκρίνεται στην αλήθεια αφού αυτό αποδεικνύει το σύγχρονο δήθεν φιλικό περιβάλλον στις επιχειρήσεις.

Δεν υπάρχουν προϊστάμενοι και υφιστάμενοι, δεν υπάρχει ιεραρχία και ιεράρχηση στόχων και σκοπών, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και κυρίως συνάδελφοι. Όλοι οι απασχολούμενοι και ανταγωνιστές.

Πώς άλλωστε να υπάρξουν συνάδελφοι, όταν πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί όχι μόνο με τους εργαζομένους σε μια εταιρεία με την ίδια δραστηριότητα, ακριβώς απέναντι. Γίνονται ανταγωνιστικοί με τους γύρω τους και με τον εαυτό τους. Καταλήγουν στις πολυθρόνες των ψυχιάτρων, στα πετραχείλια ιερέων-εξομολόγων, στις εξοχές του Δαφνίου και του Δρομοκαϊτείου.

Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα διαμορφώνεται από ένα ψεύτικο κυριλίκι που δεν επιτρέπει την εργασία για τα προς το ζην. Τα πάντα είναι μελετημένα. Ο αγώνας για τη βιοπάλη θέλει φιλότιμο, δουλειά, συλλογικότητα και ευθείες κουβέντες.

Ο ανταγωνισμός όμως τείνει να γίνει επιστήμη μελέτης του συνδρόμου των Πιράγχας. «Αν δεν φας αυτόν που μάτωσε, θα σε φάει εκείνος μόλις ματώσεις» σκέφτεται ο ανταγωνιστικός υπαλληλάκος που ξεχνά να χαμογελά. Η μικροψυχία τού επιβάλλει να κυνηγά το όνειρο της μεζονέτας, της πισίνας, του πούρου, του «μαλτ» σε Κηφισιές και Κολωνάκια, του φλωροζεϊμπέκικου στα μπουζούκια της μπουρζουαζίας.

Αυτοί που επιβάλλουν τον ανταγωνισμό κι εκείνοι που τον υιοθετούν δημιουργούν ασυνείδητα ένα μικρόκοσμο για σύνολα ανθρώπων με τους οποίους συνυπάρχουν. Ένα μικρόκοσμο που γίνεται πολύ βιαιότερος και αυταρχικότερος απ’ όσα θα μπορούσαν να συμβούν παλιότερα σε εργασιακούς χώρους. Εκείνοι που στηρίζουν το σύστημα επιβάλλουν σε όλους να γίνονται «κοινωνοί» της υποκριτικής τέχνης.

Στις συσκέψεις ηδονίζονται με βερμπαλισμούς του τύπου «είμαστε ομάδα», «όλοι μαζί παλεύουμε» και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι καθένας δουλεύει για πάρτη του και δεν δίνει δεκάρα για τον διπλανό του, τον οποίο μπορεί να καρφώσει, να συκοφαντήσει και να ξεσκίσει. Δημιουργούν αγέλες ομοϊδεατών και υποδύονται τις παρέες που βλέπουν στα χλιαρά σήριαλ των καναλιών.

Οι πιο ψαγμένοι αναζητούν φίλους από ειδικές κοινωνικές ομάδες (γκέι, μετανάστες και άλλους) για να είναι μέσα στη μόδα. Πάντα όμως θα είναι για «ειδικές περιστάσεις» και δεν θα τους σεβαστούν ποτέ.

Κι όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας πάντα κάποιος άλλος φταίει, όχι όμως οι «ανταγωνιστικούληδες». Μυημένοι σε ρόλους του συγχωρεμένου Δήμου Σταρένιου έρπονται, ζητούν συγγνώμες και δεν δέχονται καπίτσι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Λες κι αυτοί δεν είναι το ίδιο αναλώσιμοι με τους άλλους που τρώνε τα λυσσακά τους για να καλύψουν τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλει η κυβερνώσα βλακεία και να σωθεί ένα κράτος που θυμίζει καλτ ταινία του ’80…

Άλλωστε κι αυτό είναι θέμα παιδείας.

Ρωτήστε τον «ανταγωνιστικούλη» που γνωρίζετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ευγενούς άμιλλας και του σύγχρονου ανταγωνισμού. Η απάντηση θα σας πείσει.

__________________________________________________________________________________

Διαβάστε σχετικά:_________________________________________________________

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html

"Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο" - Απόσπασμα από το βιβλίο του κοινωνιολόγου Γιώργου Λεμπέση.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_20.html

«Οι παρακμασμένοι, εύκολα χρεωκοπούν» - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

To ΔΝΤ και η Α-πολίτευση

Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη*

 

Παρακολουθώ με έκπληξη (και θυμό) όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις ανήμερες ημέρες και διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων στο γιατί και το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Δεν βγάζω όμως άκρη. Και κυρίως δεν μπορώ να καταλάβω πως διάβολο μέσα σε έξι μήνες μια χώρα του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης, με τις δημοκρατίες της και τους θεσμούς της, με την εθνική της περηφάνια και το ανάδελφο ιστορικό της πεπρωμένο, γίνεται ξαφνικά το κλοτσοσκούφι κάτι χαρτογιακάδων της Εσπερίας.

Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι όπως μας τα λένε; Μήπως ο εχθρός ήταν ήδη εντός; Και μήπως όλο αυτό το ξεπούλημα γίνεται απλά για να στηριχθεί και να συντηρηθεί το εσωτερικό μέτωπο (από το πολιτικό σύστημα μέχρι τα «καλόπαιδα» του ΣΕΒ και λοιπών ευαγών συνδέσμων).

Αν έχετε και εσείς την ίδια απορία, θα σημειώσω εδώ κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ότι το ΔΝΤ είναι μία ύαινα που τρέφεται από πτώματα δημοκρατικών πολιτευμάτων και θεσμών. Όπου ανακατεύτηκε για την δήθεν οικονομική σωτηρία του εκάστοτε κράτους, είχε πάντα να κάνει είτε με δικτατορίες, είτε με καθεστώτα τύπου Τουρκίας είτε με κράτη-μπανανίες. Μόνο εκεί βρίσκει τροφή. Και μόνο εκεί μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Θα πείτε βεβαίως ότι η Ελλάδα απέχει πολύ από αυτά τα κράτη. Πως εδώ και 36 χρόνια απολαμβάνουμε τα καλά μιας δημοκρατίας που ποτέ δεν είχε ο τόπος. Θα σας ρωτήσω: Είστε σίγουροι; Είστε σίγουροι ότι όλο αυτό που ονομάσαμε «μεταπολίτευση» είχε τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας δημοκρατίας όπως την εννοούν τα βιβλία και εφαρμόζεται σε κάποιες χώρες του κόσμου; Είστε σίγουροι ότι για πρώτη φορά το ΔΝΤ κάνει λάθος;

Είστε σίγουροι ότι το ΔΝΤ δεν βάζει χέρι σε μία τριτοκοσμική χώρα με ένα πουλημένο πολιτικό σύστημα και έναν λαό μιας μπανανίας τρομαγμένο και απαθή;

Την απάντηση την γνωρίζετε ήδη. Την βιώνετε πλέον κάθε μέρα. Και θα χειροτερεύει όσο θα περνάει ο καιρός. Λυπάμαι, αλλά η προφανής αλήθεια είναι ότι το ΔΝΤ δεν βρήκε σ’ αυτή τη χώρα καμία δημοκρατία. Και ούτε καμία μεταπολίτευση. Γιατί απλά ποτέ δεν υπήρξε μεταπολίτευση. Και αν εμείς την «σκαπουλάραμε» με μόλις 7 χρόνια χούντας (όταν οι υπόλοιποι του Ευρωπαϊκού Νότου πέρασαν δεκαετίες κάτω από τέτοια καθεστώτα) είναι γιατί το έργο συνεχίστηκε με την επίφαση μιας δημοκρατίας.

Δεν χρειαζόταν ο στρατός (πόσο φαιδρή ήταν ακόμα και η δικτατορία που μας έλαχε…). Απλά ένα σωστό σχέδιο εκμαυλισμού δια της δημοκρατικής οδού. Τα πρόσωπα που κλήθηκαν να την στηρίξουν ήταν τα ίδια που έστηναν της Μακρονήσους και τις εξορίες (ωραίο το άλλοθι της νομιμοποίησης του ΚΚΕ, αλλά…). Η Αλλαγή εξαργυρώθηκε σε Κοσκωτάδες και Ελούντες. Οι εκσυγχρονισμοί σε Μαντέληδες και Χρηματιστήρια. Οι θούριοι του σουβλατζίδικου σε Βατοπέδια και Ζίμενς. Όχι, δεν ζήσαμε κάποιου είδους μεταπολίτευση. Ζήσαμε (και ζούμε) μία δημοκρατικά καλυμμένη χούντα. Μία –ας την ονομάσω- Α-πολίτευση.

Το περιορισμένο του χώρου δεν μου επιτρέπει να είμαι πιο αναλυτικός. Θα σταθώ μόνο σε ένα –κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο- χαρακτηριστικό αυτής της εκδημοκρατισμένης δικτατορίας που αναθρέψαμε όλα αυτά τα χρόνια. Την σταδιακή και με μέθοδο απαξίωση της παιδείας και της εκπαίδευσης. Η έκπτωση του σχολείου και του Πανεπιστημίου αυτές τις 3,5 δεκαετίες έγινε με σύστημα και προσήλωση. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε αυτή την στιγμή. Και είναι ακριβώς αυτό που θυμάμαι ως παιδί από τα χρόνια της χούντας. Ένας κόσμος απαθής και φοβισμένος να άγεται και να φέρεται στους καιρούς χωρίς πυξίδα και χωρίς προορισμό.

Μια γενιά 40άρηδων, που έβγαλαν τα πανεπιστήμια με αντιγραφές και το «δημοκρατικό 5», που δεν απέκτησαν ποτέ κρίση και αντίληψη της Ιστορίας, και που τώρα, τώρα που οι Καιροί τους ζητάνε να σταθούν όρθιοι, αυτοί βρίσκονται γονατισμένοι και άβουλοι. Δεν φταίει το ΔΝΤ που μύρισε ψοφίμι και ήρθε να καθαρίσει. Για όλα αυτά –και πολλά άλλα- φταίει όλο το εγχώριο σύστημα που στήριξε την Α-πολίτευση 35 χρόνια τώρα. Όλο αυτό το σκυλολόϊ πολιτικών, βιομηχάνων, εκδοτών, εργολάβων, δημοσιογράφων και πάει λέγοντας, που λεηλάτησαν «δημοκρατικά» κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αυτού του λαού. Και τώρα έχουν το θράσος να του ζητούν και τα ρέστα. Με πρόσχημα την σωτηρία της «δημοκρατίας» και τον μπαμπούλα του ΔΝΤ.

Στην Ισπανία ο Φράνκο άντεξε πάνω από 30 χρόνια, στην Πορτογαλία ο Σαλαζάρ περί τα 50.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε και εμείς και από την δική μας δημοκρατική δικτατορία.

Με ό,τι κόστος και αν χρειαστεί να πληρώσουμε.

Και αν κάποιοι ενοχληθούν με αυτά που γράφω, ας δουν τον κύριο Μαντέλη να κυκλοφορεί ελεύθερος.

__________________________________________________________________________________

*Ο Παναγιώτης Τριτάρης είναι δημοσιογράφος - διευθυντής σύνταξης σε περιοδικά. 

Η φωτογραφία του κ. Μαντέλη προέρχεται από το έντυπο αρχείο της εφημερίδας "ΑΘΗΝΑΪΚΗ".

 

Οργισμένα πορτοκάλια

Άρθρο του Δημήτρη Βάρου*

Εδώ και τρεις χιλιετίες οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να γίνουν Έλληνες. Ξεκίνησαν αντιγράφοντας από τους προγόνους μας, που έφτιαχναν αποικίες στα μέρη τους, τη γλώσσα, τις συμπεριφορές, τις συνήθειες, τις καλλιέργειες, την αρχιτεκτονική, το εμπόριο, την οργάνωση πόλεων και στρατού…

Κατά την Αναγέννηση μπήκαν βαθύτερα στο θέμα. Απορρόφησαν γνώση από την κλασσική αρχαιότητα, ανακάλυψαν τις επιστήμες, τις καλές τέχνες, τις ιδέες και τις έννοιες πίσω από τις λέξεις, τον πολιτισμό γενικότερα.

Βγήκαν από τους Σκοτεινούς Αιώνες και συνεχίζουν ακάθεκτοι να ονομάζουν τα πολλά bytes giga (γίγαντες) και τα ακόμα περισσότερα tera (τέρατα). Να μαθαίνουν πως φτιάχνεται το τζατζίκι και πως ο καφές μπορεί να πίνεται και παγωμένος.

Σήμερα, κατά την άποψη σοβαρών πολιτικών, αξιοσέβαστων διανοουμένων και πολυμαθών δημοσιογράφων, οι Έλληνες είναι αυτοί που οφείλουν να γίνουν Ευρωπαίοι. Όχι αντιγράφοντάς τους σε ευτελή ζητήματα, όπως το υψηλό επίπεδο μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, ή το χαμηλό επίπεδο φόρων, εισφορών και τιμών αλλά σε θεμελιώδεις συμπεριφορές, οι οποίες εγγυώνται την υγεία και τη διαιώνιση του πολιτικού μας συστήματος.

Παραδείγματος χάριν ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε την οργή μας.

Έχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που μας παίρνουν πίσω μια κατάκτηση ή αφήνουν ατιμώρητο κάποιον που κλέβει τους φόρους μας, όπως και κάθε φορά που ένας στημένος διαιτητής ακυρώνει τα γκολ της ομάδας μας και δίνει τρία ανύπαρκτα πέναλτι σε βάρος της, αντιδρούμε με τρόπο που εκθέτει τη χώρα. Σπάμε τζάμια, βάζουμε φωτιές, αναρτούμε πανό στην Ακρόπολη…

Αυτά αποδεικνύουν πως σφάλλουν οι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας όταν λένε πως αεροπλάνα ξένων δυνάμεων μας ψέκασαν με υγρά που μας έκαναν άβουλους. Έκτος κι αν όντως μας ψέκασαν, αλλά η δόση δεν ήταν αρκετή.

Γιατί εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε ως κάφροι μόλις η πατρίδα μας ζητήσει μια έκτακτη εισφορά επειδή οι δέκα οικογένειες που κάνουν μπίζνες με το δημόσιο, κερδίζουν όλους τους διαγωνισμούς και παραδίδουν υπερτιμολογημένα και ετοιμόρροπα έργα άδειασαν τα ταμεία της.

Γιατί βανδαλίζουμε την Αθήνα έτσι και μας γίνει μια περικοπή αποδοχών επειδή οι μηχανισμοί της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής, της μίζας, των off-shore εταιριών, των εργολάβων της υγείας, των στρατιωτικών εξοπλισμών, των πληροφοριακών συστημάτων, του τζόγου με τα δομημένα ομόλογα και των επιδοτήσεων που έγιναν πισίνες, έφεραν τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας.

Από τότε που ο Κιούμπρικ έθεσε το ερώτημα αν ο άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται ως άνθρωπος ή σαν «Κουρδιστό Πορτοκάλι», ο πολιτισμένος κόσμος έχει αποφασίσει πως για να δικαιώνεται η σύγχρονη δημοκρατία αλλά και να μην κινδυνεύει ταυτόχρονα, ο άνθρωπος πρέπει να συμπεριφέρεται ως άνθρωπος στον ιδιωτικό του χώρου και ως κουρδιστό πορτοκάλι δημοσίως.

Αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι του μπορεί ελεύθερα ο καθένας να γρονθοκοπεί το μαξιλάρι του, οραματιζόμενος ότι είναι ο υπουργός οικονομικών, δημοσίως όμως οφείλει να εκφράζει το θυμό του με ασφαλή τρόπο.

Παραδείγματος χάριν μπορεί κάθε θιγόμενη τάξη να παρατάσσεται μπροστά στη Βουλή και να δίνει μια παράσταση «Χάκα», όπως οι All Blacks της Νέας Ζηλανδίας πριν από κάθε αγώνα ράγκμπι. Με τα μάτια τους έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους, τις γλώσσες τους να στριφογυρίζουν σαν σαύρες και τα χέρια τους να δίνουν χαστούκια στους μηρούς, να δείχνουν έτοιμοι να εκραγούν. Μετά να διαλύονται ήσυχα.

Αυτό και τους πολιτικούς θα συνετίσει και τον τουρισμό μας θα αναπτύξει.

________________________________________________________________________________

* Ο Δημήτρης Βάρος είναι ποιητής, δημοσιογράφος και φωτογράφος. Γεννήθηκε στηη Χίο. Σπούδασε δημοσιογραφία στοο Λονδίνο και διετέλεσε διευθυντής σύνταξης και διευθυντής στις εφημερίδες Χιακός Λαός, Ακρόπολις, Έθνος, Πρώτη, Έθνος της Κυριακής, Τύπος της Κυριακής και σε πολλά οικονομικά, πολιτικά και τεχνικά περιοδικά όπως Ελληνική Ναυτιλιακή, Χρόνος, Κεφάλαιο, Logistics & Management, Car & Truck, Ecotec, Εργοταξιακά Θέματα κ.ά.Εξέδωσε τα βιβλία Φρύνη, Θηρασία, Ανδρομέδα, Ω ξειν, We are Geeks, Panting with a camera κ.α.

Περισσότερα: http://www.varos.gr/indexgr.htm

Διαβάστε σχετικά:_________________________________________________________


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Ο δρόμος προς τη δόξα - Άρθρο του Δημήτρη Βάρου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_1869.html

Άκρως εμπιστευτικό (κι απόρρητο) - Άρθρο του Δημήτρη Βάρου