Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Για τον Γιώργο Δασκαλόπουλο

Η Τετάρτη που πέρασε είχε κακές ειδήσεις. Τη χειρότερη μου μετέφερε η αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφος κ. Νανά Νταουντάκη καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου με τον Προαστιακό. «Θα σου αναγγείλω κάτι άσχημο» είπε και συνέχισε λέγοντας ότι ο Γιώργος Δασκαλόπουλος έφυγε από κοντά μας. Λίγο μετά μιλήσαμε με τον Γιάννη Κανελλάκη, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μου από το “Mega” για να επιβεβαιώσει την πληροφορία. Κι όμως ήταν γεγονός.

Έμαθα τον Γιώργο από τις αφηγήσεις του αδελφού του, του Αντώνη, με τον οποίο έτυχε να δουλέψουμε στο ίδιο ΜΜΕ. Ο Αντώνης είχε την ευθύνη και την αγωνία που έχει πάντοτε ο μεγαλύτερος αδελφός για τον μικρότερο. Πίστευε σε εκείνον, τον θαύμαζε αλλά ήταν κι ένας αυστηρός δάσκαλός του.

Γνώρισα τον Γιώργο καλύτερα στις συσκέψεις της «Αριστερής Όχθης» και στις συνελεύσεις της Ένωσης. Ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετική πολιτική κατάρτιση και βαθιά γνώση των όσων συνέβαιναν τόσο στο πεδίο της πολιτικής, όσο και στον κλάδο. Ποτέ δεν διαφωνήσαμε επί της ουσίας σε θέματα πολιτικής και τακτικής σε ό,τι αφορά σε διεκδικήσεις για τον κλάδο.

Πάντοτε υπενθυμίζαμε σε όσους μας ασκούσαν κριτική ακόμα και στις μεγάλες απεργίες που κάναμε ότι δημοσιογράφοι δεν είναι αυτοί που ακριβοπληρώνονται για να κάνουν τα παπαγαλάκια στο γυαλί, ούτε οι κουτσομπόλες που εκτίθενται ημίγυμνες ή άμυαλες στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα. Υπάρχουν δημοσιογράφοι κακοπληρωμένοι, αδικημένοι, ιδεαλιστές που περνούν δύσκολα αλλά θυσιάζουν τη ζωή και τις οικογένειές τους για την αλήθεια, την αντικειμενικότητα και τη Δημοκρατία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά αφού οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου σαν στάλες καταιγίδας αλλά δεν το θεωρώ ηθικό. Άλλωστε πολλές φορές λέγαμε με τον Γιώργο πως «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Όταν έρθει η στιγμή ίσως να ξανανταμώσουμε.

Το σίγουρο είναι ότι όσοι απαρτίζουμε την «Αριστερή Όχθη» κι όσοι αγωνιζόμαστε με τη «Μαχόμενη Δημοσιογραφία» δεν θα τον ξεχάσουμε. Όπως και οι συνάδελφοί του από την εφημερίδα "Φως", οι οποίοι στο σημερινό φύλλο τού αφιέρωσαν τη σελίδα 19, αποδεικνύοντας πόσο αγαπητός ήταν. Γιώργο, καλό ταξίδι!