Βουβά γενέθλια για τη ΝΔ

Του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου

Μόλις μια μέρα μετά την παράδοσης της «πολυσυζητημένης» επιστολής του Κώστα Καραμανλή, τέως πρωθυπουργού της χώρας μας και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, προς την εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, η κεντροδεξιά παράταξη γιορτάζει την ίδρυσή της.

Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του από το Παρίσι, στις 29 Σεπτεμβρίου 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εξήγγειλε την πρόθεση του να δημιουργήσει ένα φιλελεύθερο κόμμα, που μοναδική του επιδίωξη θα ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, η ευημερία και η πρόοδος της Ελλάδος.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Την εξαγγελία αυτή, την έκανε πράξη λίγες ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 4 Οκτωβρίου, όταν ιδρύθηκε και επίσημα το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Οι επισημάνσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν χαρακτηριστικές: «Θεώρησα καθήκον μου και εθνικό σκοπό να δημιουργήσω μια ευρεία και ζωντανή παράταξη, την Νέα Δημοκρατία».

Το όραμα του είναι ξεκάθαρο πως ήταν μεγάλο. Ήθελε να δει τη χώρα του ισότιμη με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές.

Άλλωστε, η είσοδος της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ. το 1981, γεγονός που έως τότε φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρότι αποτελούσε συνδεδεμένο μέλος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων από το 1961, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο επιθυμούσε την ένταξη της Ελλάδος στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς.

Το συνολικό κυβερνητικό του έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή θεωρείται επιτυχημένο και πραγματικά φιλόδοξο και ενδεχομένως κάποιες φορές «τολμηρό» για μια δεξιά παράταξη σαν τη Νέα Δημοκρατία.

Σίγουρα ο απολογισμός της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή έχει πρόσημο θετικό.

Ο πολιτικός επίγονος

Ο κ. Κ. Καραμανλής στην προεκλογική
εκστρατεία του 2004 υπό τους ήχους...
του Έμινεμ.

Την ίδια σιγουριά δεν μπορούμε να έχουμε και για το κυβερνητικό έργο του απόγονου του, Κώστα Καραμανλή. Όταν αρχικά ανέλαβε τα ηνία του κόμματος, έδειχνε αποφασισμένος να κάνει ουσιαστική κάθαρση στους κόλπους της παράταξης, γεγονός που τον οδήγησε και στο τιμόνι της εξουσίας και μάλιστα με την μεγαλύτερη ψήφο εμπιστοσύνης που έχει πάρει ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός από τον λαό.

Οι εκφράσεις «σεμνά και ταπεινά», «εγκαθίδρυση του κράτους», «τέλος στην γραφειοκρατία» και «απόλυτη κάθαρση» που συχνά πυκνά χρησιμοποιούσε, αύξησαν τις προσδοκίες των περισσότερων Ελλήνων πολιτών.

Ο Κώστας Καραμανλής, μπορεί να είχε τις ίδιες αντιλήψεις και προθέσεις με τον θείο του Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά οι τελικές του πράξεις αποδείχτηκαν «λίγες».

Το αποκορύφωμα

Αποκορύφωμα ήταν το σκάνδαλο με την εμπλοκή ομάδας «τεχνοκρατών – καλόγερων» από το Βατοπέδιο. Σ’ αυτήν την ιστορία, ο Κώστας Καραμανλής έως και χθες μέσω του υπομνήματος υποστήριζε πως η υπόθεση αυτή δεν είναι σκάνδαλο.

Άραγε αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζούσε σήμερα, 36 χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, τι θα έλεγε για όλα αυτά;

Ίσως να αναρωτιόταν, όπως και τον Μάιο του 1963 μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, «τελικά ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο»…

Δείτε σχετικά:

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/09/blog-post_14.html / "Τα γενέθλια του Κωστάκη" - Χρονογράφημα.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/09/blog-post_4808.html / "Πηδάλιο εκλογής" διά χειρός... Λαμπράκη - Του Μανώλη Νταλούκα.
 

"Αποστολή εξετελέσθη" από τον Νίκο Κουρή

Άρθρο του κ. Δημήτρη Αλευρομάγειρου, 
Αντιστρατήγου ε.α.

και Επιτίμου Γενικού Επιθεωρητή Στρατού

Τον πτέραρχο Νίκο Κουρή, δεν θα τον παρουσιάσουμε εμείς, Έχει αυτοδικαίως παρουσιασθεί μέσα από τις σελίδες της σύγχρονης στρατιωτικής (κυρίως) αλλά και πολιτικής ιστορίας της Πατρίδας μας.

Ο πτέραρχος Νίκος Κουρής αποστατεύθηκε με αίτησή του, τον Ιούνιο του 1989. Ασχολήθηκε από το 1993 ως το 1996 με την ενεργό πολιτική και διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμύνης. Όμως η προσφορά του συνεχίστηκε και μετά σε επίπεδο πιο ουσιαστικό, ακαδημαϊκό και ιστορικό.

Μας έχει προσφέρει δύο πολύτιμα βιβλία. Πρόκειται για το «Ελλάδα -Τουρκία, ο πεντηκονταετής Πόλεμος» και το «Αιγαίο, η μακροχρόνια διαμάχη και ο ρόλος των Αμερικανών». Επίσης, ο πτέραρχος Κουρής μας χαρίζει τακτικά τα πολύτιμα άρθρα του για τα εθνικά θέματα.

Ο πτέραρχος ε.α. κ. Νίκος Κουρής.

Είχα την ξεχωριστή τιμή να υπηρετήσω υπό τας διαταγάς του όταν ήταν υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κι εγώ αντιστράτηγος στις θέσεις του Α' Υπαρχηγού Γ.Ε.Σ., Διοικητού Στρατιωτικής Διοικήσεως Αθηνών και Γενικού Επιθεωρητή Στρατού.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν ο πολύτιμος συνεργάτης του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Γεράσιμου Αρσένη και η προσφορά του ως ΥΦΕΘΑ κρίνεται σημαντική.

Το γραφείο του λιτότατο με έναν διευθυντή και μια γραμματέα χωρίς δήθεν πολυτέλειες, σπατάλες και φανφάρες. Έδινε το παράδειγμα λιτού στρατιώτη με υποδειγματικό ήθος και σπαρτιατική εγκράτεια. Τότε, τον εύρισκε κανείς στο γραφείο του ή στις μονάδες όλο το 24ωρο κι έπαιρνε ένα ζωντανό παράδειγμα για τη συναίσθηση του καθήκοντος.

Το νέο βιβλίο του

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, έρχεται σήμερα να μας προσφέρει άλλο ένα πολύτιμο δώρο γνώσεως και πολιτικού προβληματισμού. Πρόκειται για το νέο βιβλίο του με τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη» (που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη). Με μικροαυτοβιογραφικό χαρακτήρα περιεχομένου, μας αφηγείται τα κυριότερα περιστατικά της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας (1948- 1989) τα οποία εν πολλοίς ταυτίζονται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η θητεία του ως Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, η αγορά των Mirage F-1 , η ελληνοτουρκική κρίση του Μαρτίου 1987 κ.ά.



Οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτέλεσαν
και αποτελούν τον αδιαμφισβήτητο θεματοφύλακα
των δικαιωμάτων του Ελληνισμού
σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο. Εδώ, η Τάξη
της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων (1960).

 Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης αισθάνεται τη σιγουριά που ενέπνεε και προς τους προϊσταμένους του (στρατιωτικούς και πολιτικούς) αλλά και προς τους υφισταμένους του και γενικά στις Ένοπλες Δυνάμεις με τη θητεία του πτεράρχου σε όλα τα ανώτατα αξιώματα.

Είχε την ξεχωριστή τύχη να υπηρετήσει με Πρωθυπουργούς δύο διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων,  τους Γεώργιο Ράλλη και Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι αξιοσημείωτο ότι τους περιγράφει και τους δύο ως ικανούς και κυρίως πατριώτες, όπως βέβαια πρέπει να είναι οι πολιτικοί μας ταγοί (και που σήμερα συμπληρώνω εγώ, είναι το μέγα ζητούμενο).

Στο βιβλίο του ο πτέραρχος δίνει -με πολύ προσοχή βέβαια -και την ατμόσφαιρα και το υπέροχο αεροπορικό στρατιωτικό πνεύμα που υπάρχει στην Άριστη Πολεμική μας Αεροπορία και είναι και γι’ αυτό σημαντικό να το διαβάσουν όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, και ιδιαιτέρως της Αεροπορίας.

Περιττό να προσθέσω ότι πρέπει να διαβαστεί και από τους πολιτικούς αυτό το βιβλίο. Κάτι θα κερδίσουν και κυρίως την αγάπη και την άνευ ορίων προσφορά των δημοσίων προσώπων στην υπηρεσία της Πατρίδα μας.

Δημόσια πρόσωπα όπως ο πτέραρχος κ. Νίκος Κουρής θα είναι πάντοτε σύμβολα και παράδειγμα εντιμότητας, ικανότητας και πατριωτισμού.

Δείτε σχετικά:

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/09/blog-post_5538.html / "Δικαίωση του Ελληνισμού, μόνο με τίμιο αγώνα" - Κατάθεση ψυχής και πολιτικής παρέμβασης του  Κυπρίου σοσιαλιστή ηγέτη κ. Βάσου Λυσσαρίδη.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/09/blog-post_8823.html / "Ένας διαφορετικός εξ ανατολών κίνδυνος" - Άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/08/blog-post_16.html / "Κίνδυνοι ζώνουν την πατρίδα μας" - Άρθρο του πτεράρχου ε.α. κ. Νίκου Κουρή.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/07/1003.html / "Υπερήφανη πατρίδα - αλύτρωτος λαός, στη σκιά της τυραννίας" - Άρθρο της κ. Θεοδοσίας Κοντζόγλου.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/07/blog-post_05.html / "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κ. Πάγκαλε" - Άρθρο του αντιστρατήγου ε.α. Δημήτρη Αλευρομάγειρου.

Η ντόπια ξεφτίλα σε διεθνή προβολή

Επιμέλεια: Μίρα Στρατή

Το σκωπτικό αλλά απολύτως αληθινό ρεπορτάζ του αμερικανικού περιοδικού “Vanity Fair” μάς απασχόλησε από την πρώτη στιγμή που βγήκε στη διάθεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Για το περιεχόμενο του δημοσιεύματος γράψαμε διάφορα σε δημοσίους διαλόγους μέσα στο Facebook, πολλοί συνάδελφοι έθιξαν τα κακώς κείμενα όσων αναφέρει ο Αμερικανός δημοσιογράφος ενώ δυστυχώς αντηλλάγησαν απόψεις ακροθιγώς στα τηλεοπτικά παράθυρα περί του δημοσιεύματος λίγοι όμως έμειναν στην ουσία. Και ουσία είναι όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ, το οποίο αναπαράγουμε σήμερα.

Στο δημοσίευμα του “Vanity Fair” αναφέρονται τα ακόλουθα:



Με τη φωτογραφία του πατρός Αρσενίου δημοσιεύθηκε
η αποστολή του κ. Λιούϊς στην Ελλάδα. Ο π. Αρσένιος 
θεωρείται ο CFO (chief financial officer) του Βατοπεδίου! 



Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.

Σύμφωνα με αντικειμενικά στοιχεία, τα τρένα και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τα χειρότερα στην Ευρώπη, με τους καλύτερα αμειβόμενους υπαλλήλους.

Οι γιατροί κλέβουν χαρτοπετσέτες και πάνες από τα νοσοκομεία.

Κάπως έτσι, η Ελλάδα καλωσόρισε τον δημοσιογράφο του “Vanity Fair” κ. Μάικλ Λιούις που βρήκε μία τριτοκοσμική χώρα και ο υπουργός Οικονομικών τον κατευόδωσε φεύγοντας...

Το ταξίδι δεν είχε κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Από τα παραδοσιακά σαλόνια της Αθήνας, μέχρι το Άγιο Όρος, τα γραφεία υπουργών και τους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ο δημοσιογράφος του μηνιαίου δημοφιλούς αμερικανικού περιοδικού “Vanity Fair” που επισκέφθηκε τη χώρα μας στις αρχές του Σεπτέμβρη είχε στο μυαλό του ένα στόχο.

Ήθελε να γράψει ένα καλό ρεπορτάζ στο οποίο θα εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στον οικονομικό εξευτελισμό, στην κοινωνική και ηθική ευτέλεια, στη λεηλασία των κρατικών ασφαλιστικών ταμείων και στην τελική συσσώρευση 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων εθνικού χρέους (περίπου 1,4 εκατομμύρια δολάρια για κάθε εργαζόμενο ενήλικα).

Ο αρθρογράφος του «Φοβού τους Έλληνες, ομόλογα φέροντας» συντάσσει μία τετρασέλιδη έκθεση - κόλαφο για το κύρος της ελληνικής κοινωνίας, με την κρατική δυσλειτουργία να πρωτοστατεί στις αναφορές του, τα σκάνδαλα να είναι διάχυτα και την κλεψιά, την απιστία και την σπατάλη των κρατικών λειτουργών να επαναλαμβάνονται σχεδόν σε κάθε σελίδα.

Η ουσία όμως του άρθρου συνοψίζεται στην εξής παράγραφο:

«Πώς μπόρεσε ένα μέλος της ευρωζώνης να πει ότι το έλλειμμα ήταν 3% του ΑΕΠ, ενώ στην πραγματικότητα ήταν 15%; Οι άνθρωποί μας έψαξαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που βρήκαν. Κανείς δεν κρατούσε αρχεία για το τί ξόδευε. Η κατάσταση δεν θύμιζε αναπτυσσόμενη ή καλύτερα αναδυόμενη οικονομία, αλλά μία τριτοκοσμική χώρα. Αυτό που ήθελαν οι Έλληνες ήταν να μετατρέψουν την κυβέρνηση σε ένα ταμείο διανομής χρημάτων», αναφέρει χαρακτηριστικά υψηλόβαθμος στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ενώ ο συντάκτης του άρθρου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες είναι σίγουροι για ένα πράγμα: «δεν μπορούν να εμπιστευτούν ξανά τους συμπατριώτες τους».

Ωστόσο, ερχόμενος στην Ελλάδα ο κ. Μάικλ Λιούις δεν θα μπορούσε, ως καλός ρεπόρτερ με αξιοπρέπεια προς το αντικείμενο της έρευνάς του, να μην κάνει μία στάση από τη Μονή Βατοπεδίου. Θέλησε να δει από κοντά τους «έξυπνους μοναχούς που έγιναν δισεκατομμυριούχοι» - πρόσφατα μάλιστα αποτέλεσαν μελέτη περίπτωσης (δηλαδή case study στη γλώσσα των κυριλάτων με τα μονόχρωμα πουκάμισα και τις γραβάτες) στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ - τα σκάνδαλα των οποίων αποτέλεσαν την αιτία που έριξαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Κώστα Καραμανλή.

Πολύ περισσότερο όμως για την χώρα, η υπόθεση του Βατοπεδίου λειτούργησε με καταστρεπτικό και συκοφαντικό τρόπο. Απ’ αυτήν αποκαλύφθηκε ο οικονομικός ξεπεσμός της Ελλάδας, τον οποίο προκάλεσε εν πολλοίς η δημιουργική λογιστική της κυβέρνησης Σημίτη, η εμμονή για την υιοθέτηση του ευρώ, καθώς και η εμμονή του πρώην υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιώργου Αλογοσκούφη να κάνει «απογραφή» της ελληνικής οικονομίας.

Στο Βατοπέδιο

Για πολλούς η Μονή Βατοπεδίου και ο Ηγούμενος Εφραίμ αποτελούν την «πέτρα του σκανδάλου», η οποία πυροδότησε αλυσιδωτές εξελίξεις που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή θέση της διεθνούς απαξίωσης.

Σύμφωνα με τη στήλη "Business" του περιοδικού,
αυτός ο... "φάδερ" - ο Αρσένιος - φέρεται ως  ο εγκέφαλος
της επιχείρησης για τις ανταλλαγές των φιλέτων γής.

«Μετά μία ώρα σε αεροπλάνο, δύο σε ταξί, τρεις σε σαπιοκάραβο και άλλες τέσσερις σε λεωφορεία που τα οδηγούσαν σαν τρελλοί στις κορυφές απόκρημνων βουνών Έλληνες οδηγοί, μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό, έφτασα στην πύλη του τεράστιου και απομονωμένου μοναστηριού.

Βρίσκεται σε ένα κομμάτι γης στο Αιγαίο Πέλαγος και σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι στο τέρμα της γης. Το μέρος έχει πολύ ησυχία», αναφέρει ο κ. Λιούις.

Και ενώ οι μοναχοί κοιτούσαν εξονυχιστικά το δημοσιογράφο και του απηύθυναν ερωτήσεις σχετικά τους λόγους που τον έφεραν στο κατώφλι της Μονής, ο ίδιος δεν αποκάλυψε την πραγματική αιτία… «το οικονομικά κατεστραμμένο εθνικό τουρισμό, που προκάλεσε το τσουνάμι της φτηνής πίστωσης από το 2002 έως το 2007», αλλά προτίμησε τη δικαιολογία του ιερότερου μέρους στον κόσμο.

Στην Αθήνα

Ο Μάικλ Λιούις έφτασε στην Αθήνα λίγες μέρες αφότου οι Γερμανοί πολιτικοί πρότειναν στην ελληνική κυβέρνηση ότι για να ξεπληρώσει το χρέος της, πρέπει να πουλήσει κάποια ελληνικά νησιά και αρχαία μνημεία της. «Ο νεοεκλεγείς Έλληνας σοσιαλιστής πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ένιωσε υποχρεωμένος να αρνηθεί ανάλογη πρόταση», παρά το γεγονός ότι η ο διεθνής οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης μόλις είχε μειώσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, χαρακτηρίζοντας τα ελληνικά κρατικά ομόλογα «σκουπίδια» (junk).

«Ωστόσο, η Ελλάδα είχε ήδη προβεί σε σύναψη συμφωνίας 145 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το ΔΤΝ και την ΕΚΤ, οπότε και αποσύρθηκε από την ελεύθερη οικονομική αγορά. Έγινε όμως δέσμια άλλων κρατών». Και αυτά ήταν τα καλά νέα, κατά την προσωπικά άποψη του αρθρογράφου. Γιατί η μακροπρόθεσμη εικόνα ήταν ακόμα πιο ζοφερή. «Εκτός από τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια εθνικού χρέους, ανακαλύφτηκε ότι η Ελλάδα χρωστούσε άλλα 800 δισεκατομμύρια δολάρια σε συντάξεις. Αν κάνει κανείς την πρόσθεση, το ποσό ανέρχεται στα 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια, οπότε και τα 145 δισεκατομμύρια εθνικής βοήθειας αποτέλεσαν περισσότερο μια καλή χειρονομία, παρά μία λύση».

Ο κ. Λιούις περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα τη δεξαμενή του δημόσιου τομέα της χώρας που σαν σφουγγάρι απορροφούσε εκατομμύρια ευρώ από μισθούς, δωροδοκίες και συντάξεις, ενώ παρατηρεί ότι «την προηγούμενη δεκαετία οι μισθοί του δημόσιου τομέα διπλασιάστηκαν».

Ο ΟΣΕ στο "Vanity Fair"!

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει τον ΟΣΕ (Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος), έναν δημόσιο οργανισμό με ετήσια έσοδα της τάξεως των 100 εκατομμυρίων ευρώ, έναντι ετησίων εξόδων ύψους 700 εκατομμυρίων ευρώ. «Ο μέσος υπάλληλος του ΟΣΕ κερδίζει 65.000 ευρώ ετησίως, τρεις φορές δηλαδή περισσότερα απ’ όσα ένας ιδιωτικός υπάλληλος».

Το χάος που οδήγησε τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο είχαν να αντιμετωπίσουν σχεδόν όλοι οι Έλληνες υπουργοί Οικονομικών. Ο προκάτοχος του νυν υπουργού, κ. Στέφανος Μάνος εξήγησε στον Αμερικανό δημοσιογράφο ότι θα ήταν φτηνότερο να πληρώνει η ελληνική κυβέρνηση ταξί για όλους τους επιβάτες του ΟΣΕ, παρά να κρατά σε λειτουργία τον καταχρεωμένο σιδηρόδρομο με τους ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους του. «Έχουμε έναν Οργανισμό Σιδηροδρόμων, ο οποίος είναι χρεοκοπημένος και παρ’ όλα αυτά καμία ιδιωτική επιχείρηση στην Ελλάδα δεν προσφέρει τέτοιους μισθούς», τονίζει ο πρώην υπουργός.

Άλλωστε, όπως πιθανολογεί ο συντάκτης, «οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ή μείωσης του προσωπικού θα προκαλούσε αναπόφευκτα κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων, το οποίο θα άφηνε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τους δρόμους της χώρας αποκλεισμένους».

Διάλυση στην εκπαίδευση

Εικόνα διάλυσης όμως παρουσιάζουν και άλλοι τομείς της χώρας. Αναφερόμενος στο εκπαιδευτικό σύστημα, παρατηρεί πως αποτελεί ένα ακόμα δείγμα κρατικής ανεπάρκειας και ενώ αξιολογείται ως ένα από τα χειρότερα της Ευρώπης, έχει τέσσερις φορές περισσότερους δασκάλους ανά μαθητή, από το αρτιότερο εκπαιδευτικό σύστημα της Ευρώπης, το φιλανδικό.

«Οι Έλληνες γονείς γνωρίζουν ότι για να μορφωθεί σωστά το παιδί τους, χρειάζεται να πληρώσουν για ιδιαίτερα μαθήματα».

Ο αρθρογράφος αναφέρει και άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά, όπως την περιβόητη λίστα με τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και τα υπόλοιπα συνταξιοδοτικά ταμεία με τα συσσωρευμένα χρέη. «Η ηλικία που βγαίνουν στη σύνταξη όσοι έχουν βαρέα ένσημα στην Ελλάδα είναι τα 55 έτη για τους άνδρες και τα 50 για τις γυναίκες, ενώ πάνω από 600 επαγγέλματα χαρακτηρίζονται ως βαρέα, όπως οι κομμώτριες, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι σερβιτόροι και οι μουσικοί».

Τι είδε στην Υγεία

Από τη μαύρη λίστα που οδηγούν την Ελλάδα σε κρατικοδίαιτη δυσλειτουργία, δεν μπορεί να εξαιρεθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ο κ. Λιούις κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα «φακελάκια» που απαιτούν οι γιατροί και στην αναποτελεσματική διοίκηση των νοσοκομείων, τα οποία ξοδεύουν περισσότερα χρήματα σε προμήθειες, από όλα τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. «Δεν είναι ασυνήθιστο να δει κανείς τις νοσοκόμες και τους γιατρούς, φεύγοντας από τις δουλειές τους, να έχουν την αγκαλιά τους γεμάτη από χαρτοπετσέτες, πάνες, χαρτιά υγείας και ό, τι άλλο μπορεί να ληστέψουν από τις αποθήκες».

Το βασικό συμπέρασμα, στο οποίο οδηγήθηκε ο Αμερικανικός δημοσιογράφος (και δικαίως)  είναι ότι «οι Έλληνες δεν έμαθαν να πληρώνουν τους φόρους τους, γιατί κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Είναι όπως ένας gentleman που δεν ανοίγει την πόρτα σε μία Κυρία». Και η ασυδοσία διογκώθηκε. Η επιδημία του ψέμματος, της απιστίας και της κλεψιάς έκανε κάθε έννοια του κοινωνικού κράτους αδύνατη. Η κατάρρευση της κοινωνικής ζωής ενθάρρυνε το ψέμμα και την απιστία. Ο καθένας λειτούργησε για τον εαυτό του.

Ζάπλουτοι πρώην υπουργοί
 Και φάνηκε στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας πολύ λογικό ότι όποιος δουλεύει για το Δημόσιο πρέπει να δωροδοκείται. Ο κ. Λιούις δεν διστάζει σε αυτό το σημείο να παραθέσει ως παράδειγμα τόσους υπουργούς που κατάφεραν, κατά την πολιτική σταδιοδρομία τους, να χτίσουν βίλες αξίας πολλών εκατομμυρίων, μαζί με δύο και τρία εξοχικά. Και όμως, κανένας από τους υπουργούς που πλούτισαν τόσο ξαφνικά δεν τιμωρήθηκε με κατάσχεση της περιουσίας του.

«Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι οι Έλληνες οικονομολόγοι παραμένουν απαθείς. Σαν κοιμισμένοι τραπεζίτες. Η Ελλάδα ήταν η μόνη ίσως ευρωπαϊκή χώρα που δεν αγόρασε τοξικά αμερικανικά ομόλογα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι τράπεζες ήταν ότι δάνεισαν περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ στην ελληνική κυβέρνηση και εκείνη τα σπατάλησε ή τα μοίρασε άσκοπα από εδώ και από εκεί», αναφέρει ο δημοσιογράφος, ενώ καταλήγει στο ότι «Στην Ελλάδα οι τράπεζες δεν βούλιαξαν τη χώρα. Η χώρα βούλιαξε τις τράπεζες».

Τα πολυτάραχο ταξίδι του δημοσιογράφου εν μέσω των πολιτικο – οικονομικών αναταράξεων που ήδη είχαν ξεκινήσει στη χώρα τελείωσε με την επίσκεψη του δημοσιογράφου στο υπουργείο - κλειδί. Στο υπουργείο Οικονομικών και σε μία κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον υπουργό κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

«Στη σκοτεινή και στενή είσοδο του υπουργείου Οικονομικών, οι φύλακες σε κοιτούν εξονυχιστικά. Ωστόσο, κανένας δεν σε ελέγχει ουσιαστικά, ακόμα και αν ο ανιχνευτής μετάλλων ακούγεται σαν σειρήνα σε όλους τους ορόφους. Στο γραφείο του υπουργού, έξι κυρίες, όρθιες, φαίνονται βιαστικές και πολυάσχολες, ενώ κανονίζουν το πρόγραμμα του υπουργού. Παρ’ όλα αυτά, ο υπουργός αργεί να φτάσει στην αίθουσα αναμονής. Ο χώρος φαίνεται ότι και στις καλύτερες μέρες του δεν ήταν κάτι αξιόλογο, τα έπιπλα είναι φθαρμένα, το πάτωμα επίσης. Ωστόσο, το πιο αξιοπερίεργο στο υπουργείο είναι το μέγεθος του προσωπικού του».

Όταν έφτασε ο υπουργός, επιχείρησε να αποφορτίσει το κλίμα, με τη φράση «μπορείς να με αποκαλείς Τζωρτζ». Αν και ο κ. Λιούις πιστεύει ότι η χώρα μας είναι φωτεινή και βρώμικη ταυτόχρονα – το μαρτυρούν τα νεοκλασικά σπίτια, καλυμμένα με graffiti -, με πληθώρα αρχαίων μνημείων, στα οποία κανείς δεν δίνει πια σημασία, πλέον θυμίζει Los Angeles.

Ο ίδιος σημειώνει και κάτι ακόμα. Ο κ. Παπακωνσταντίνου σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics τη δεκαετία του ’80 και έπειτα δούλεψε επί 10 συνεχή χρόνια στο Παρίσι, στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. «Είναι φιλικός, ανοιχτός, πάντα φρεσκοξυρισμένος και περισσότερο από άλλους Έλληνες υπουργούς, μοιάζει περισσότερο με Αμερικανό, παρά με Έλληνα».

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Δείτε σχετικά:

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/09/blog-post_03.html / "Αλεπούδες, λιοντάρια και όρνιθες" - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_20.html / "Οι παρακμασμένοι, εύκολα χρεωκοπούν" - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_1869.html / "Άκρως εμπιστευτικό κι απόρρητο" - Χρονογράφημα του Δημήτρη Βάρου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/03/blog-post_17.html / "Αν έχουν κότσια ας τολμήσουν (επιτέλους) - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/01/blog-post_3547.html / "Ταξίδι στο χωρόχρονο" - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Δικαίωση του Ελληνισμού μόνο με τίμιο αγώνα

Του Βάσου Λυσσαρίδη

Επιτίμου Προέδρου της ΕΔΕΚ

Ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν. Ο Ταλάτ δημιούργησε τον Αϊχμάν. Οι Τοπάλ Οσμάν και Κεμάλ πρόδρομοι για τα Νταχάου, το Δίστομο και τον ορφανό Πενταδάκτυλο.

Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση.

Όταν γυρίζω πίσω χάνω την πυξίδα και τον χρόνο, τη γλώσσα, τη φυλή, την εθνότητα, γιατί κοινός ο πόνος, κοινή η οργή, κι η εμμονή για δικαίωση.

Σαμψούντα, Άδανα, Σμύρνη, Κερύνεια με κυνηγούν και στερεότυπα καταγράφω.

Αν ξεχάσω την Αμισό, τη Σάντα, την Κόνικα, τη Σασσούν, το Ασσυριακό Khoi, τη Σμύρνη θά' χω ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μου,

Αν παραγνωρίσω την Ποντιακή κραυγή "Μ΄ αοιλή εμάς και βάϊ εμάς η Ρωμανίαν πάρθεν", τους σταυρωμένους νέο-Σπάρτακους που μεταθανάτια σταυρώνουν τους σταυρωτήδες θάχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου

Γιατί θα με κυνηγούν οι κραυγές των θρυμματισμένων από τους Τσέτες νηπίων στους Ποντιακούς βράχους, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων Αρμένιων διανοούμενων, οι πατημασιές των πεταλωμένων, ο άφωνος πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στη διασπορά ούτε στην πατρώα γη με το στα φανερά Μαχμούτ αγάς και στα κρυφά Νικόλας τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων Αρμενίων, η Αρμένισσα μάνα που θηλάζει το βρέφος με πηχτό αίμα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των Ασσυρίων, οι καμένες σάρκες στη Σμύρνη, και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, οι εξόριστοι σοφοί της Ιωνίας που «χωρίς του Όμηρου τα ποιητικά αδημονούν κι αγανακτούν κι αναζητούν τους τραγωδούς, τους ποιητές, τ΄Απόλλωνα τη λύρα και την απέριττη τη γνώριμη αρχιτεκτονική.

Καμμένη Ιωνία!

Δεν κάηκαν μονάχα οι άνθρωποι. Έριξαν στην πυρά θεούς, θεάνθρωπους άφθαστους στίχους, σκέψεις που το σκοτάδι έκαψαν κι έμεινε τώρα ορφανή με μόνο σιωπηλούς θεούς να καρτερούν.

Θα με κυνηγάνε οι αποδιωγμένοι της Κωνσταντινούπολης, οι χωρίς ελεύθερη πατρίδα της Αλεξανδρέττας, τα ξεροπήγαδα με τους δολοφονημένους Κύπριους και τα ορφανά αχνάρια του Κανάρη στη Λάπηθο.

(Ακόμα και οι στρατολογίες θανάτου με την έφηβο Πόντιο ν΄αναφωνεί:

Μάνα παρακαλάω τον Θεό

σολτάτος να μην πάω

σιαπκαν να μην σκεπάουμε

ταλήν να μη εφτάω.)

Θα με κυνηγά ο Τουμανιάν με την κραυγή της ερήμου οργής, ο Τζελαλιάν με το

Σήκω καϋμένε μου ραγιά

ο εξόριστος Σεφέρης αλλά και ο Αυξεντίου ο όρθιος με καμένη σάρκα ζωντανός στον Μαχαιρά.

Η νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας είχε ως δόγμα αφομοίωση ή αφανισμός.

Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Αβδούλ Χαμίτ "για να λύσουμε το Αρμενικό πρέπει να εξαφανίσουμε τους Αρμένιους και του Αρχιστράτηγου Σιερκέρ προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ. Θα σας κάψουμε όλους. Ή εσείς ή εμείς". Φυλετικά και οικονομικά τα κίνητρα.

Ο Ταλάτ με άμετρο κυνισμό απαντάει στην έκκληση του Μόργκενταου να μη προχωρήσει σε απαγχονισμούς Αρμενίων ότι θα δώσουμε αμνηστία μετά τους απαγχονισμούς.

Οι Κούρδοι διασώθηκαν τότε ως αφομοιώσιμοι παρά την θέση του Νazim ότι όλα τα μη Τουρκικά έθνη θά' πρεπε να εξολοθρευθούν.

Ενώ ο Φερίντ πασάς ομολογεί την ενοχή στη διάσκεψη Παρισίων ο Σακίρ δηλώνει ότι αν είχαμε εξαφανίσει τους Ρουμάνους τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Ελληνες αυτά τα εδάφη θα ήσαν τώρα δικά μας και ο Τσάβιτ ομολογεί και τους οικονομικούς λόγους.

Και προκλητική η προσπάθεια να επιρριφθεί ευθύνη στα θύματα των γενοκτονιών.

Ο Κεμάλ δηλώνει στον Αράλωφ ότι οι Πόντιοι ευθύνονται για τον αφανισμό τους και το ίδιο επαναλαμβάνεται για τους Αρμενίους.

Και δυστυχώς αυτή η νέο-οθωμανική πολιτική συνεχίζεται διαφοροποιημένη με όχι μόνο την ανοχή αλλά και την ενίσχυση της Τουρκίας που βαρύνεται όχι μόνο με παρελθοντικά εγκλήματα αλλά και με την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, την εθνοκάθαρση την δολοφονία 1,5% του πληθυσμού, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού.

Έτσι η νέο-οθωμανική πολιτική προωθείται με τον Νταβούτογλου να απαιτεί κηδεμονία των Μουσουλμανικών μειονοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο προβάλλοντας το Κυπριακό ως πρότυπο με την προκλητική δήλωση ότι τα εγγυητικά δικαιώματα στην Κύπρο πρόσφεραν την «νομική» ευκαιρία για την εισβολή και τον βίαιο διαχωρισμό.

Προχωρεί ακόμα πιο πέρα. Ότι η Τουρκία θα πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος γιατί αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στους σχεδιασμούς της να αποβεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Έτσι αποτελεί αφέλεια ότι η προσφορά οποιονδήποτε παραχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους θα οδηγήσει σε λύση. Η επιλογή είναι ή προσαρμογή προς τις Τουρκικές απαιτήσεις και μετατροπή της Κύπρου σε κηδεμονευόμενο μεταποικιοκρατικό μόρφωμα της Τουρκίας ή στρατηγική που να καθιστά τους Τουρκικούς στόχους ανέφικτους ή οδυνηρούς για τις ευρύτερες προοπτικές της Τουρκίας, κυρίως τις Ευρωπαϊκές.

Σήμερα η Τουρκία απαιτεί ανταμοιβή για το έγκλημα της κατά της Κύπρου όπως ο Ταλαάτ απαιτούσε να εισπράξει τις ασφάλειες ζωής των απαγχονιζομένων Αρμενίων.

(Γι΄αυτό επιβάλλεται ευρύτερα μια νέα στρατηγική βασισμένη στις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος.

Γι΄αυτό συναισθηματικά αλλά και ρεαλιστικά δηλώνω.

Αν λησμονήσω τον χορό του Ζαλόγγου στην Κόνακα θα με κυνηγούν οι Ακριτίδηδες, οι Χαραλαμπίδιδες πρόδρομοι των Καραολήδων.

Αν λησμονήσω τις αφηγήσεις του Χοβιβιάν και τις γυναίκες στη Σασσούν θα με κυνηγούν οι στρατιές των δολοφονημένων και ο Αρμένιοι της διασποράς.

Αν λησμονήσω το Khoy θα με κυνηγά ο Agha Petros και το Gawar και γενικά το Ασσυριακό Seyfa.

Αν λησμονήσω τη Σμύρνη θα με κυνηγά η πανάρχαια Ιωνία και οι δικοί μου στα Βουρλά.)

Αν διαγράψω τις γενοκτονίες θα με κυνηγά ο Sortiaux με τη δραματική διαπίστωση ότι οι νεκροί ήσαν τυχερότεροι των ζωντανών, αλλά ακόμα και ο Τσέρτσιλ και ο Κλεμανσώ με τις έστω δειλές αναγνωρίσεις του εγκλήματος και ο Ανατόλ Φρανς που χαρακτήρισε τον Ταλάατ τύραννο του τρόμου.

Θέλουμε φιλία με όλους τους λαούς. Συμπάσχουμε με τον Τούρκο κρατούμενο στα λευκά κελιά.

Όμως φιλία σημαίνει σεβασμό των εθνικών δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών.

Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με εθελοδουλία.

Ο Νταβούτογλου δυστυχώς εννοεί την φιλία ως προσαρμογή προς τις παράλογες και παράνομες Τουρκικές αξιώσεις.

Απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία στη Θράκη αλλά και στις Μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων και Αλεξανδρετοποίηση της Κύπρου και συγχρόνως Ευρωπαϊκή πορεία a la carte.

Η μεταοθωμανική Τουρκία όχι μόνο αρνείται την αναγνώριση εγκλημάτων αλλά θεωρεί τα θύματα ως υπεύθυνα.

(Αυτοπεταλώθηκαν οι Πόντιοι, αυτοαπαγχονίσθηκαν οι Αρμένιοι, αυτοπυρπολήθηκαν οι Μικρασιάτες, αυτοκτόνησε ο Χρύσανθος, τα μαθηματικά στην Αλεξανδρέττα πήραν καινούρια διάσταση, οι Ασσύριοι αυτοκατακρεουργήθηκαν, οι Κωνσταντινοπολίτες πήραν τον δρόμο της φυγής εθελούσια κι οι Κύπριοι γενναιόδωρα παραχώρησαν εθελοντικά τη γη τους στους έποικους.)

Θα χαιρετίζαμε μια αληθινά καινούρια Τουρκία με σεβασμό στις παγκόσμιες αξίες όμως δεν είναι μόνο που μας κυνηγά το παρελθόν μας ταλανίζει το παρόν.

Δίπλα στην Κόνακα, τα Άδανα, τη Σμύρνη αν επισκεφθείτε την Κύπρο θα σκοντάψετε στο συρματόπλεγμα της ντροπής που κρατάει διχοτομημένη την Ευρωπαϊκή Κύπρο, θα αντικρύσετε την τεράστια κατοχική σημαία που πληγώνει τον Πενταδάκτυλο και την αξιοπρέπεια μας, θα μαρτυρήσετε βιασμένες εκκλησίες, πλαστογραφημένες παραδόσεις με μια ανθρωπότητα όχι απλώς βουβή, αλλά με επιβράβευση της Τουρκίας με παρουσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας και προεδρία στο Συμβούλιο Ευρώπης.

(Κι έτσι και πάλι καταναγκαστικά οι Πόντιοι με ταξιδεύουν στο Μπεϊλάν, με τους Καδίογλου, τον Ιστύλ, τον Αντων πασά, πρόδρομους του Καραολή.

Οι Αρμένιοι με συνοδεύουν στην πορεία θανάτου με τη σκελετωμένη μάνα και να με ρωτάει ιτσιουν.

Οι Σμυρνιοί καταριούνται όχι μονάχα τους σφαγείς αλλά και τους χθεσινούς συμμάχους.

Οι Κωνσταντινοπολίτες σαρκάζουν για τη νέα τάξη πραγμάτων κι οι Κύπριοι ρωτούν πως το θύμα οδηγείται στο εδώλιο του κατηγορούμενου από Άννες και Καϊάφες με τους Πόντιους Πιλάτους να μην νίπτουν καν τας χείρας.)

Ο Νταβούτογλου διακηρύσσει μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες εφόσον οι γείτονες προσαρμόζονται στην επεκτατική τους πολιτική.

Στην Κύπρο προτείνουν δυο κράτη, δυο λαούς, φυλετικά καθεστώτα και κυριαρχία της μειοψηφίας.

(Ευρωπαϊκά δικαστήρια έμμεσα αποφαίνονται ότι η βία δημιουργεί δίκαιο και ότι οι αποδιωγμένοι ιδιοκτήτες περιουσιών χάνουν τα δικαιώματα τους μια και για μακρό χρονικό διάστημα απουσιάζουν. Δεν απουσιάζουν. Ο κατοχικός στρατός εμποδίζει την επάνοδο.) Ζητά συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Όμως παρά τη διεστραμμένη Παγκοσμιοποίηση με υπεροχή του οικονομικού ενάντι του πολιτικού, παρά τη νέα διεθνή τάξη δυο μέτρων και δυο σταθμών, με επιλεκτική εφαρμογή διακηρυγμένων αρχών, παρά το τεράστιο χάσμα κατανομής πόρων και τεχνογνωσίας ένα καινούριο σύννεφο πλανάται πάνω στον πλανήτη που προμηνεί μια άλλη πορεία έστω κι αν η πολυδιάσπαση των εργαζομένων παρακωλύει κοινή δράση.

Η στέρηση εθνικών δικαιωμάτων εκτρέφει την τρομοκρατία και η κρατική τρομοκρατία την συντηρεί.

Η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση αποτελούν τα σύγχρονα όπλα της παγκόσμιας άρχουσας ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους, όμως η λαϊκή αντίδραση ανακόπτει παγκόσμιες κηδεμονίες και δημοκρατικά ελλείμματα. Μοιραία η πρόοδος. Μοιραία η εποικοδομητική αλλαγή και οι παθόντες και πάσχοντες λαοί αποτελούν την αιχμή του αγώνα για μια άλλη παγκόσμια τάξη. Η Τραπεζούντα κατηγορεί, το Αραράτ υπενθυμίζει, ο Πενταδάκτυλος καταριέται τους βουτυροσπόνδυλους, η Σμύρνη κι η Πόλη εμβολιάζουν.

Όταν αναφερόμαστε σε εθνικές ρίζες μας καθορίζουν ως ρομαντικούς και εθνικιστές.

Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις την δική σου τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής.

Χρειαζόμαστε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων.

Χρειαζόμαστε μια παλινόρθωση αξιών.

Η κοινωνία της ζούγκλας οδηγεί στην έκρηξη.

Η κοινωνία της αδικίας οδηγεί σε ανωμαλία.

(Αν με μοιρολατρικό ρεαλισμό αγνοήσω τη κραυγή του Ποντίου, αν αποδεχθώ ότι αποσιώπηση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι απαραίτητη για εξομάλυνση στην περιοχή

Αν διαγράψω τον αφανισμό του Ελληνισμού της πανάρχαιας Ιωνίας θα με κυνηγούν ο Παντέλ Χαραλαμπίδης ο Κότσα Αναστάς, ο Χρυσόστομος, ο Μπαλακάν, ο Μνασιάν, ο Βαρανζαν που ζητάει μια χούφτα στάχτη από το πατρικό σπίτι ο Τεχλιριάν, και θα χάσω τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια μου.)

(Τα αρχεία του Χαλεπιού αναφέρουν εκτελέσεις νηπίων.)

Ναι! Απαιτούμε δικαίωση. Αναγνώριση εγκλημάτων και θεραπεία όπου είναι εφικτή.

Και θ’ αγωνισθούμε γι΄αυτό. Και στα ενενήντα μου χρόνια δεν αναζητώ προσχήματα απουσίας.

(Μου είπαν: Γιατί αγωνίζεσαι αφού έχει χαθεί η μάχη

Είπα: Γιατί αν δεν συνεχίσω δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.)

(Στο δρόμο προς τον Πόντο

απ΄την νεοπατρίδα

προς το Αραράτ προς τη Σμύρνη

μυριάδες οι σταυρωμένοι

Όμως όπου και νάναι

ο σταυρωμένος Σπάρτακος

θα σταυρώσει τους σταυρωτήδες.)

Τώπα πολλές φορές.

Ούτε ο θάνατος δεν είναι δικαιολογητικό απουσίας.

Η σκυτάλη προχωρεί. Θα χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο.

Θα τερματίσουμε μόνο με τη δικαίωση.

Κι εγώ τώρα τερματίζω.

Θεέ της οργής και του τρόμου

Αυτή τη φορά δεν σου ζητώ να

μου χαρίσεις δυο τελευταίες ώρες

για να ζητήσω συγχώρεση απ΄όσους

αδίκησα

αλλά για να μαρτυρήσω τη

δικαίωση της Ποντιακής, της

Αρμενικής, της Μικρασιατικής, της Ασσυριακής

γενοκτονίας και της

Κυπριακής τραγωδίας.

(Στην Κόνακα και στη Σασσούν

συνεχίζεται ο μακάβριος

Ζαλόγγειος χορός

και στην Σαμψούντα ο

αιώνιος Πόντος αναμένει

Στα Άδανα η βιασμένη Αρμένισσα

ρωτάει ιτσιν κι ας έχει

εκτελεσθεί ο Ταλάτ)

Η Ιωνία καταριέται όχι

μονάχα τους δολοφόνους μα και

τους άφωνους

Στην Αλεξανδρέττα μοιρολογούν για

χαμένες πατρίδες

Ο Πενταδάκτυλος μουντζώνει

με πέντε δάκτυλα μια

παγκόσμια γενιά

Η μνήμη δεν δολοφονείται

Χωρίς δικαίωση δολοφονεί τους

δολοφόνους

Οι νεκροί ξεπηδούν

επαναστατημένοι απ΄τα

μνήματα

Αυτή η ιστορία έχει

μόνο ένα τέλος

Την αληθινή δικαίωση.

Κι γι΄αυτή θ΄αγωνισθούμε ως το τέλος.

Και να θυμάσθε.

Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.

Αναδημοσιεύουμε με τιμή και με προσωπική άδεια από τον κ. Βάσο Λυσσαρίδη την ομιλία του στο Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα με θέμα: «Τρεις Γενοκτονίες μια στρατηγική» , το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 17 έως τις 20 Σεπτεμβρίου 2010.

Χ.Κ.Λ.

Κατάληψη στο δημαρχείο, χοιροστάσιο ο Πειραιάς…

Του Βελισσάριου Δραγάτση

Αποκλεισμένο βρίσκεται από τις 6 το πρωί το δημαρχείο Πειραιώς. Υπάλληλοι της καθαριότητας έστησαν «μπλόκο» στην είσοδο, μόλις τελείωσαν τη νυχτερινή εργασία τους και δεν επιτρέπουν να μπει κανείς στο κτήριο.

Θα μπορούσε να είναι πλάνο από την ταινία "Τα κουρέλια
τραγουδάνε ακόμα" του Νικολαΐδη, αλλά δυστυχώς
είναι "ειδυλλιακό" τοπίο του Πειραιά, δύο μήνες πριν
από τις δημοτικές εκλογές.

Η είδηση:

Οι εργαζόμενοι στην Καθαριότητα ισχυρίζονται ότι τους οφείλονται δεδουλευμένα τεσσάρων μηνών από νυχτερινά και Σαββατοκύριακα.

Την ίδια ώρα καταγγέλλουν απαξίωση της εργασίας τους καθώς εργάζονται μόνο με δεκαπέντε απορριμματοφόρα.

Τα υπόλοιπα είκοσι, όπως  υποστηρίζουν, παραμένουν παροπλισμένα διότι χρειάζονται επισκευές για τις οποίες δεν δίνονται χρήματα.

Αθέατη πλευρά:

Η δημοτική αρχή Φασούλα είχε πληροφορηθεί από τις αρχές του 2007 για καταγγελίες περί συντεχνιακών αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσα στο αμαξοστάσιο της Καθαριότητας στην οδό Ρετσίνα.

Υπήρξαν καταγγελίες και αναζητήθηκαν στοιχεία για μια σειρά υποθέσεων που θα έπρεπε να έχουν καταλήξει σε υπηρεσιακά και πειθαρχικά συμβούλια με το ερώτημα της απόλυσης των εμπλεκομένων. Κάποιες άλλες υποθέσεις έχριζαν εισαγγελικής παρέμβασης αφού υπήρξαν καταγγελίες φοβισμένων εργαζομένων για απίστευτες ιστορίες που αφορούσαν στη διαχείριση των καυσίμων και των ανταλλακτικών για τα απορριμματοφόρα. Σύμφωνα με πληροφορίες όμως, δεν έγινε απολύτως τίποτε επ’ αυτών.

Αντιθέτως, η παθητικότητα και η οκνηρία ορισμένων στελεχών της δημοτικής αρχής σε συνδυασμό τόσο με το στερεότυπο να μην τιμωρείται κανείς στο Δήμο Πειραιώς, όσο και το τραγικό έλλειμμα επικοινωνίας μετά το φθινόπωρο του 2009 έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Το σχόλιο:

Πολιτικό έργο δεν μπορεί να προβάλλει κανείς αν δεν μπει ο ίδιος δυναμικά στο παιγνίδι της διαχείρισης ζητημάτων που αφορούν στην καθημερινότητα της πόλης και των δημοτών. Η Διεύθυνση Καθαριότητας ήταν, είναι και θα παραμείνει το μεγαλύτερο καρκίνωμα για τον Πειραιά, όπως και η Διεύθυνση Πρασίνου.

Αν δεν υποστούν ισχυρό σοκ από τη νέα δημοτική αρχή που θα προκύψει, τότε η κατάσταση θα διολισθαίνει εις βάρος του επομένου δημάρχου, ο οποίος φορτώνεται τις αμαρτίες των πρηγουμένων και την ανεπάρκεια ορισμένων εκλεκτών του αντιδημάρχων. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πειραιάς έμεινε με σκουπίδια από τις 10 Δεκέμβρη 2009 έως την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου 2010, ενώ σε όλες τις απεργίες ήταν ο τελευταίος δήμος της Αττικής που καθάρισε.

Επίσης, τον Αύγουστο, από τις 6 έως τις 15 Αυγούστου δεν γίνονταν αποκομιδές στερεών αποβλήτων και αντικειμένων ενώ τα πληρώματα των απορριμματοφόρων αρνούνταν να ρίξουν στους μύλους των οχημάτων σκουπίδια που βρίσκονταν έξω από τους κάδους. Κάποιοι βρίσκονταν σε διακοπές και σε θαλαμηγούς, η υπηρεσία Καθαριότητας υπολειτουργούσε και μόνο με το φόβο ανάθεσης έργου σε ιδιώτη κάποιοι υπερέβησαν τη ραστώνη τους.

Αυτούς πληρώνουν οι δημότες του Πειραιά με δημοτικά τέλη και δημοτικούς φόρους που αυξήθηκαν κατά 64,09% στη θητεία Αγραπίδη και είναι άγνωστο πού θα πάνε μετά τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Μήπως πρέπει να οργανωθεί κίνημα ανάλογο μ' αυτό των διοδίων εις βάρος του Δήμου;   

Δείτε σχετικά:

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/01/blog-post_08.html / Ποιοι ευθύνονται για τον χορό των σκουπιδιών.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/01/blog-post_29.html / Η σοβαρότητα άργησε μια μέρα

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/03/blog-post_17.html / Αν έχουν κότσια, ας τολμήσουν (επιτέλους)

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/08/blog-post.html / Ποιοι υποβαθμίζουν την πόλη μας

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/08/blog-post_08.html / «Το κλείσαμε το μαγαζί»